In een jaar naar Ironman Maastricht

In het najaar van ’21 startte Yolande met trainen onder mijn begeleiding voor Ironman Maastricht 2022. Over dit jaar heeft zij een mooi stuk geschreven. Lees het hieronder!

Van volleyballer naar Ironman

Het voelt nog een beetje onwerkelijk: ik ben een Ironman. Na een jaar flink trainen mocht ik op 7 augustus 3,8 kilometer zwemmen in de Maas, 180 kilometer fietsen door het mooie Limburgse landschap en een marathon door het centrum van Maastricht lopen. Na 13 uur en 5 minuten finishte ik op de befaamde red carpet onder toejuichingen van mijn familie.

Ik schreef me in voor een Ironman omdat ik op zoek was naar de ultieme uitdaging om mijn fysieke en mentale grenzen te verleggen. Mijn hele leven heb ik gevolleybald, maar in de coronatijd kwam dit compleet stil te liggen. Ik gebruikte de vrijgekomen tijd om te trainen naar een halve marathon, en besloot daarna om door te trainen naar een hele marathon. Fietsen deed ik voornamelijk voor de appeltaart en ik had een paar jaar geleden al borstcrawl leren zwemmen (heel leuk om als volwassene weer echt een steile leercurve mee te maken). Voor mij leek een hele triathlon me een logische vervolgstap op de marathon. Dat ik nog nooit een triathlon had gedaan en geen idee had wat me te wachten stond, daar liet ik me niet door hinderen.

Discipline?

De opmerking die ik het afgelopen jaar het vaakst gehoord heb is: waar haal je de discipline vandaan? Het voelde echter niet alsof ik heel gedisciplineerd was. Ik hoefde immers niet elke dag te bedenken of ik wel zin had om te trainen, en wat voor training ik dan wilde doen – ik hoefde alleen maar te bedenken wanneer ik de training kon inpassen in mijn dag. Elke vier weken kreeg ik een nieuw persoonlijk schema van mijn coach Karen. Ik zou iedereen aanraden om voor zo’n avontuur een coach in de arm te nemen. Ik vond het een geruststellende gedachte dat zij mijn trainingsbelasting en opbouw in de gaten hield. Daarnaast kon ik haar alles vragen, over training, voeding, uitrusting, logistiek, wedstrijdplannen en meer.

Natuurlijk had mijn schema wel invloed op mijn sociale agenda. Lid worden van een triathlonvereniging was voor mij dan ook een uitkomst: ik kon mijn (steeds langer wordende) solo duurtrainingen combineren met ‘sociale’ zwemtrainingen en intervallen op de baan. Het hielp natuurlijk ook dat ik het trainen gewoon heel leuk vond!

Podiumplekken en PR’s in voorbereiding

Voor de Ironman in Maastricht heb ik aan een aantal evenementen meegedaan ter voorbereiding. Mijn allereerste triathlon werd een sprint in Huizen, waar ik – compleet onverwacht – opeens eerste bleek te zijn in mijn age group. Een week later stond ik aan de start van de halve triathlon in Nieuwkoop, en liep ik zelfs een PR op de halve marathon! Dit was het moment dat ik me voor het eerst een ‘echte’ triathleet voelde. Ik vond de wedstrijden ontzettend leuk, en gecombineerd met andere voorbereidingsevenementen zoals Luik-Bastenaken-Luik en een zwemtocht van 5 kilometer, begon ik er ook in te geloven dat het zou gaan lukken op 7 augustus.

De Ironman

En dan is het opeens zover: de wekker om 4 uur, de laatste spullen in de wisselzone leggen en wetsuit aan. Om half 8 mocht ik het water in. Dat voelde als een warm bad, de zenuwen spoelden van me af en ik vond snel m’n ritme. Zwemmen in de Maas terwijl de zon op kwam, onder bruggen door waar al rijendik publiek stond – een onbeschrijfelijk gevoel. Vanaf het moment dat ik in het water lag, heb ik geen moment meer getwijfeld of ik het wel zou halen. Daarna op de fiets: de Limburgse heuvels maakten de route lekker afwisselend, maar ook zwaar. Dat merkte ik vooral tijdens de marathon, die bestond uit vier rondjes door Maastricht. Het eerste rondje heb ik helemaal gerend; daarna besloot ik om heuvelop en in de aid-stations te wandelen. Mijn benen deden flink pijn en ik kwam niet helemaal goed uit met mijn voeding, maar het publiek trok me er doorheen. Zó veel mensen langs de kant riepen mijn naam ter aanmoediging, en wanneer ik dan bekenden langs de kant zag, voelde dat als de kers op de taart. Het begon tijdens het lopen pas tot me door te dringen dat ik iets bijzonders aan het presteren was. Dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend was dat ik lachend naar de finish zou rennen… maar dat ik dat wél ging doen!

Terugkijkend

Als ik nu terugdenk aan die dag, dan is de pijn vergeten en blijven de mooie herinneringen. Mijn vriend in zijn zelfgemaakte supporters-shirt. Mijn moeder die me tijdens het laatste hardlooprondje zegt ‘we zijn allemaal zo trots op je’. Vrienden die onverwacht langs het parcours stonden. De knuffel van mijn nichtje na de finish. Een deel van mij kriebelt om het nog een keer te doen, om beter te worden en sneller te gaan. Tegelijkertijd was dit zo’n ongelofelijke ervaring, ik weet niet of dat ooit nog te evenaren valt. Eén ding staat vast: dat ik een Ironman heb volbracht, neemt niemand mij ooit nog af.