Challenge Kaiserwinkl-Walchsee: 2e W35-39!

Wauw, ik ben inmiddels weer terug uit Oostenrijk na een heerlijke week, maar ik ben nog steeds in de wolken door de race van afgelopen weekend! Het was geweldig om weer te kunnen racen, en dat ook nog in de prachtige omgeving van Walchsee, Tirol. Maar het behalen van de 2^e plek in mijn categorie was natuurlijk het allermooist.

Woensdag waren we al afgereisd naar Oostenrijk, zodat we goed konden acclimatiseren. In de dagen vooraf heb ik me goed kunnen voorbereiden op de race: parcoursverkenning, voeding en genoeg rust. Natuurlijk namen de zenuwen wel wat toe, maar ik werd er niet compleet door verlamd zoals eerder wel eens gebeurd is.

Zondag 27 juni zou een warme dag worden: tegen de 30 graden. Gelukkig was het in de weken vooraf in Nederland ook erg warm geweest, dus ik heb veel in de hitte kunnen trainen. Daar maakte ik me geen zorgen om. Het spannendst vond ik het lopen: in het afgelopen halfjaar ging het lopen niet makkelijk. Ik heb wat kleine loopblessures, een lichte overtraindheid, en een motivatiedipje gehad, en dat heeft een grote invloed gehad op mijn loopvorm. De afgelopen weken ging het pas weer wat beter en voelde ik dat er weer wat vorm terugkwam.

Goed: de race! Het zwemmen was een rollende start met alle dames uit de Open Serie. Het ging ‘oké’: niet geweldig, niet bar slecht. Gelukkig verlies je daar toch niet veel tijd op, dus het maakte me niet zoveel uit. Ik had het iets sneller verwacht als ik kijk naar de tijden die ik afgelopen maanden zwom. Maar vooruit, ik heb helemaal niet meer in het open water gezwommen sinds vorige zomer. Nog veel mensen ingehaald wel, dat was wel leuk. 3^e zwemtijd toch nog, bleek achteraf!

T1 ging prima, het aandoen van mijn teensokjes (tegen blaren tijdens het lopen) kost natuurlijk nét altijd vijf seconden teveel maar het ging nog vrij soepel. Marc schreeuwend aan de kant was vermakelijk. 3^e T1-tijd ook, niet verkeerd met die sokken. 😊

In het fietsen had ik natuurlijk zowel veel zin als dat ik er wel wat zenuwen voor had. Het parcours was erg pittig met veel korte klimmetjes en weinig stukken waar je echt in een ritme kon komen. En dat met mijn TT-bike, met mijn vlakke-land verzet… Nou goed, iedereen zou het natuurlijk zwaar hebben, en ik zou het wel overleven met dat verzet.

Net een halve kilometer op de fiets kreeg ik opeens een bizarre kramp in mijn rechterbil. Ik heb in het afgelopen jaar vaker tijdens trainingen, op onverwachte momenten, kramp gekregen, vooral in mijn bovenbenen. Ik weet zeker dat dit niet (de)hydratatie gerelateerd is. Zo ook zondag niet, want ik heb me in de dag(en) ervoor en de ochtend zelf van voldoende vocht en zouten voorzien. Binnenkort toch maar eens naar een sportarts om te kijken of die er wat mee kan.

Kramp dus: ik baalde! Gelukkig kon ik wel redelijk blijven bewegen, en gaven de klimmetjes en afdalingen me enige verlichting omdat ik tijdens het rechtop zitten mijn bil beter kon rekken. Maar ik kon lang niet maximaal leveren, de bil zat echt vast en rekken was best gevoelig. Ik bleef toch maar verder fietsen zolang het niet ondraaglijk was, en ik heb wat extra gedronken. Gelukkig werd de last steeds minder. Na een kilometer of 20 kon ik wel weer redelijk doortrappen, al zat ik nog steeds niet op mijn beoogde wattage. So be it.

Toen ik me meer op het fietsen zelf kon focussen werd het gelijk ook weer een stuk leuker. Het was een continue afwisseling tussenklimmetjes, wat inhalen, wat afdalen; en er waren wat meiden (niet in mijn categorie, kon ik aan hun nummers zien) met wie ik telkens aan het stuivertje wisselen was. Ik kwam niemand van mijn eigen categorie tegen, dus ik dacht al: óf ze zijn allemaal ver vooruit en veel sneller, óf ik fiets redelijk vooraan. Het bleek het tweede! Én ik bleek de 1^e fietstijd te hebben neergezet. Wel wat jammer was dat het parcours lang geen 90 kilometer was. Mijn horloge heeft nog geen 84km geklokt. Maargoed, wie maalt erom, de klims maakten het zwaar genoeg.

Toen ik terugkwam in T2 zag ik dat geen enkele fiets uit mijn categorie nog terug was. Later bleek dat er wel al eentje terug was, die had ik even gemist in de gauwigheid. 1^e T2-tijd, yay! 😊

Toen het gevreesde onderdeel, het lopen. Ik ben zó blij met mijn Stryd. Ik weet dat ik geen snelle loper ben, maar ik laat me wel eens gek maken/frustreren door gewenste en gehoopte snelheden. Gelukkig hoef ik me daar met Stryd geen zorgen om te maken. Vooraf berekent ie je mogelijke race-pace en -power, en daarop ga je lopen. Bergop of bergaf: je blijft op dat wattage lopen. En je weet dat je dat, mits je jezelf natuurlijk fatsoenlijk blijft verzorgen, gaat volhouden. Zo ook nu! De eerste paar kilometer was het even inkomen, en erna kon ik steady doorgaan.

Na de eerste ronde stond Marc langs de kant. Ik vroeg om een update over mijn positie (ik wist nog helemaal niets, behalve dat ik een vermoeden had). Bleek gewoon écht 2^e te liggen, met een kwartier voor op nr 3! Geweldig, wat een kick gaf dat. Nu wist ik wel dat de nr 3 net zo goed 1 minuut per km sneller kon lopen, maar dat zouden de rondes erna wel uitwijzen. Harder dan dit lopen werd m voor mij toch niet. Voor mij was het nu van belang om gewoon door te gaan en vooral mijn hoofd erbij te houden, en niet in te storten. Dat lukte. Het ging eigenlijk best wel lekker, en elke ronde kreeg ik de bevestiging dat ik een ruime marge had op nr 3. Nr 1 zou ik niet meer in gaan halen, dat was ook duidelijk. De laatste ronde werd wel wat zwaarder, de heuvels en de hitte begonnen hun tol te eisen, en ik liep toch echt wel op de limiet. Maar ik heb toch in de laatste 2 kilometer nog wat kunnen versnellen. Ultiem blij ging ik over de finish. Een voor mijn doen super steady en sterk loop-onderdeel: de hele tijd mijn tempo kunnen houden. Wát een verschil met mijn eerste halve triathlon twee jaar geleden. Daar was het lopen zó zwaar voor me, ik heb toen vaak moeten wandelen en kon totaal geen tempo maken/houden.

En 2e, van de 27. Wauw. De prijsuitreiking werd helaas vanwege naderend onweer enorm ingekort. Geen momentje op het podium met mijn agegroup dus, maar zelf de trofee ophalen. Natuurlijk spring ik nog wel even op het podium voor de foto. 😊 Dit smaakt naar meer, ik kijk erg uit naar de volgende races!

Veel dank aan de gastvrije en strakke organisatie van Challenge in Walchsee. Ondanks alle restricties vanwege corona hebben ze het toch maar neergezet, en hebben ze gekeken naar wat er wél mogelijk was. Zeker een aanrader voor als je nog een mooie race voor volgend jaar zoekt!